Geçmiş Zaman Oldu Gelecek Zaman

“Yaratmanın başlangıcıdır düş gücü. Dilediğinizi düşler, düşlediğinizi amaçlar, amaçladığınızı yaratırsınız sonunda.” der İrlandalı yazar Bernard Shaw. Sahi biz ne kadar hayal kuruyoruz ya da ne kadar zorluyoruz zihnimizi hayal kurmak için?

Bu hayalleri kurarken geçmişin izlerini silebiliyor muyuz? Mesela modeli düşük bir arabaya sahipken daha yeni bir arabanın içinde hayal ediyoruz kendimizi veya bir işte çalışıyorsak hangi merdivende olursak olalım hayalimizde en üstteki merdivene çıkıveriyoruz birden. Üstelik bunu yaparken o bulunduğumuz mevkiye nasıl geldiğimizi de unutuyoruz. Hayallerimizi geçmişte eksik olduğunu hissettiğimiz şeyler üzerinden kuruyoruz.

Peki ya bugün ne olacak?

Evet, biz bir yandan düne yakınırken bir yandan da geçmişe yönelik hayaller kurarız. Bunu yaparken ise bugünü ihmal ederiz. Horatius’un iki bin yıl kadar önce şiirinde geçen “carpe diem, quam minimum credula postero (gününü yaşa, yarına olabildiğince az güven)” sözünü severim ama biraz da eksik görürüm. Ben şöyle diyeceğim, siz de istediğinizi demek de özgürsünüz.

Dünü hatırla, bugünü yaşa, geleceğe ise zaman tanı…

Beklentiler

"Yaşamımız yaşadıklarımızla değil, beklentilerimizle şekillenir." der Bernard Shaw. Bu söz bana anı yaşa felsefesinin tam karşısına dikilmiş bir sokak dövüşçüsü gibi geliyor. Aslında iki kelam etme amacım beklentilerimizle alakalıydı.

Evet, beklentiler. Orhan Veli’yi nasıl bu havalar mahvettiyse bizi de beklentiler mahvediyor. Hep daha fazlasını istiyoruz, bekliyoruz.

Bir de bizim beklentilerimizden ziyade başkalarının bizim için beklentileri var. Ya ona ne demeli? İnsanların sizi değiştirme çabası. Peki niye?

Gerçekleşmiş beklentiler başarı iken, gerçekleşmeyen beklentilerin hayal kırıklığı olarak karşımıza çıktığını görüyoruz. Hayal kırıklığı yaşamamızın önemli sebeplerinden biri de merdivenleri birer birer çıkmayıp üçer beşer atlamaya çalışma hevesi ve kıyaslamak/kıyaslanmak. Hangi meyve çiçek açmadan meyve vermiş ki? Dalından bir evyeyi yemek için bile bakımını yaparız, zamanında ilacını veririz, çiçek açmasını bekleriz, meyve ortaya çıktıktan sonra olgunlaşmasını bekleriz. Bir meyveyi tatmak için bile bu kadar beklerken, hayatımızda her şeyin bir anda olmasını bekliyoruz. Olur mu?

Kıskançlık, rahimdeki kıyaslamanın dünyaya gelmesidir. Birisini kıskanıp da mutlu olan biri var mıdır? Hangi balık, uçuyor diye kuşları kıskanmıştır? Bu sefer de komşunuzun tavuğu size kaz gözükmeyiversin. Olmaz mı?

Biz hem çok iyi bir yüzücü olmak hem de o denizleri kuşbakışı izlemek istiyoruz. Hayattan beklentilerimiz tabii ki olacak. Ama bu bir anda olmayacak, adım adım olacak. Büyük beklentiler içerisine girmek elimizdekilerin değerini de görmemizi engelliyor.  En başından beri diyorum ya biz çok şey bekliyoruz.

Vesselam.

Ne De Güzel Kaybettik

Lakin güzel kaybettik…

Kazanacağımıza o kadar emindik ki aslında kaybettiğimizi göremedik.

Doğrusunu söylemek gerekirse kazanmaktan başka çaremiz olmadığına ikna edildik. Hep kazanmaya çalıştık, rakiplerimizi, bizden geride kalanları hiç düşünmedik. Elde ettiklerimizle sevindik durduk, oyalandık onlarla işte. Kimseyi ortak etmedik zaferlerimize.

Sonra!

Sonra biz de kaybettik. Kaybedince de gördük ki biz kaybedenler bizim kazandığımızda düştüğümüz hataya düşmüşler. Zafer çığlıklarına şahit olduk. Zaferimize ortak etmediklerimizi mağlubiyetlerimizin sorumlusu gördük. Daha da çok kaybettik azizim daha da çok kaybettik.

Şimdi!

Karar verme sırası sende!

Küçük zaferlerini tek başına kutlamaya devam mı edip, mağlubiyetlerine sorumlular mı arayacaksın? Yoksa paylaşacak mısın?

Unutma!

“Bir şeyleri paylaşma hissi, paylaştığın şeyden daha lezzetlidir”